Historia, która mnie uwiodła

Przyjaciele mówili o nim: "mały człowiek o wielkim sercu", "łagodny duch", "najbardziej niesamowity uśmiech". Oddany swej rodzinie i przyjaciołom, wrażliwy, inteligentny, miłośnik teatru, zaangażowany w sprawy społeczne, działający na rzecz równości i akceptacji dla odmienności. Swoje życie zawodowe planował poświęcić działalności na rzecz praw człowieka. Do tej pracy przygotowywał się studiując politologię i języki obce na uniwersytecie w Laramie, w stanie Wyoming.Miał wtedy 21 lat.W nocy z 6 na 7 października 1998 roku Matthew Shepard spędzał samotnie wieczór w  

Miłość ah to ty

        Miłość uwiła gniazdo w mym sercu. Znowu się zakochałem i byłem szczęśliwy przez co zapomniałem o bólu, cierpieniu i o najważniejszym: o rocznicy śmierci mego ukochanego Tomeczka. Jak mogłem? Niepostrzeżenie umknęła mi data, która przez ostatnie lata była dla mnie największą świętością. Może to i dobrze może to znak, że pora zacząć żyć od nowa, pora otrząsnąć się z tego koszmaru, który pętał mnie przez lat wiele i nie pozwalał zacząć żyć na nowo. Dla niego zawsze będzie miejsce w moim sercu, ale w końcu dotarło do mnie: ja żyję… on nie… niby cała filozofia zamyka się w tym stwierdzeniu, jednak nie jest łatwo wprowadzić je w życie, sprawić by serce wybijało inny rytm, niż ten w 

Zapomnieć i pokochać na nowo

Był to środek lata, ale dla mnie początek wiosny zwiastującej nowe życie. Wszystko we mnie na nowo budziło się do życia, niczym obumarła przyroda po ciężkiej zimie – śmierci powstawała by znowu żyć. Miłość potrafi odmienić człowieka, wyrwać go z głębokiego snu i sprawić by na nowo uwierzył w jutro, by uwierzył w sens swojego życia i zaakceptował każdą złą chwilę, która otworzyła mu drzwi do innego życia. Doświadczony przez los, odrzucony przez ludzi, porzucony przez ukochanego nie widziałem już dla siebie światełka nadziei, widziałem za to mrok i drogę usłaną kolcami, aż ktoś staną na tej drodze, wypalił ciernie i usłał różami. Bałem się nawet pomyśleć, że to dla mnie, że ktoś mógł mnie pokochać i czarno-biały świat pokazać w kolorach.

Galeria III

Galeria II

Telefon, który odmienił moje życie.

        Miłość uwiła gniazdo w mym sercu. Znowu się zakochałem i byłem szczęśliwy przez co zapomniałem o bólu, cierpieniu i o najważniejszym: o rocznicy śmierci mego ukochanego Tomeczka. Jak mogłem? Niepostrzeżenie umknęła mi data, która przez ostatnie lata była dla mnie największą świętością. Może to i dobrze może to znak, że pora zacząć żyć od nowa, pora otrząsnąć się z tego koszmaru, który pętał mnie przez lat wiele i nie pozwalał zacząć żyć na nowo. Dla niego zawsze będzie miejsce w moim sercu, ale w końcu dotarło do mnie: ja żyję… on nie… niby cała filozofia zamyka się w tym stwierdzeniu, jednak nie jest łatwo wprowadzić je w życie, sprawić by serce wybijało inny rytm, niż ten w 

Pociągiem do szczęścia

        Miłość uwiła gniazdo w mym sercu. Znowu się zakochałem i byłem szczęśliwy przez co zapomniałem o bólu, cierpieniu i o najważniejszym: o rocznicy śmierci mego ukochanego Tomeczka. Jak mogłem? Niepostrzeżenie umknęła mi data, która przez ostatnie lata była dla mnie największą świętością. Może to i dobrze może to znak, że pora zacząć żyć od nowa, pora otrząsnąć się z tego koszmaru, który pętał mnie przez lat wiele i nie pozwalał zacząć żyć na nowo. Dla niego zawsze będzie miejsce w moim sercu, ale w końcu dotarło do mnie: ja żyję… on nie… niby cała filozofia zamyka się w tym stwierdzeniu, jednak nie jest łatwo wprowadzić je w życie, sprawić by serce wybijało inny rytm, niż ten w 

Męskie ciało (galeria I)

5UVHZK4MCN8

Miłość po grób i jeszcze dalej ... cz. II

…Nieobecny siedziałem na korytarzu szpitalnego oddziału i obserwowałem biegających ludzi, którzy ratowali życie nieznanym mi osobom. Ale ciągle w głowie miałem to pytanie: dlaczego Tomek? Pochłonięty w walce z Bogiem niczym Kordian w improwizacji, nie zauważyłem kiedy zjawili się rodzice Tomka, z głębokiego zadumania wyrwał mnie głos jego ojca. Nagle przed moimi oczami stali ludzie, którzy jak sobie uświadomiłem jedyni prócz mnie kochają Tomka nad życie. Wstałem, ale nie mogłem wydusić ani jednego słowa, patrzyłem w oczy jego matce i mimowolnie uroniłem łzę, o nic już nie pytali tylko w pośpiechu poszli na sale. Ja ciągle tkwiłem w tym miejscu mając nadzieje, że ktoś wybiegnie i powie, iż Tomek się obudził. Nikt nie wyszedł… przez długie godziny czekałem, ale nikt nie wyszedł i tego nie powiedział. Niechciałem widzieć matki Tomasza dlatego wyszedłem ze szpitala, błąkałem się po ulicy niczym bezpański pies szukający odrobinę ciepła i miłości.

Trzy dni to wszystko trwało, trzy długie dni i nieprzespane noce, których potem było więcej. Niemal całe dnie spędzałem w szpitalu, kiedy nikt nie patrzył tuliłem  

Wielkie pustki uczyniłeś w sercu moim...

                  Łzy cisnące się na policzki, niechęć i żal do tamtych minionych dni, stają oporem przeciwko mojemu dalszemu pisaniu. Z każdą przypominaną chwilą wraca ten ból tak realny i aktualny jakby to wszystko wydarzyło się wczoraj, jakbym jeszcze kilka dni temu leżał w ramionach ukochanego Tomka i czuł tę sferę bezpieczeństwa, która wówczas mnie otaczała.

Historia ta jest prawdziwa, minęło już 9 lat od pierwszego spotkania z Tomkiem. Nigdy jeszcze nie opowiadałem nikomu o tym, nigdy nie odważyłem się powiedzieć sobie, że to naprawdę się wydarzyło, że to było prawdziwe. Teraz jest ten moment kiedy zrozumiałem, iż w ten sposób uczczę pamięć Tomka i dam sobie szansę na zabliźnienie rany, która sprawiła wiele upośledzeń w mojej psychice i duszy.

Dziękuję za odwiedziny, mam nadzieję, że chociaż 20% odwiedzających przeczytało pierwszą część mojej historii, już niebawem ciąg dalszy… tylko się pozbieram…

Miłość po grób i jeszcze dalej...

           ... Bezlitosna noc zdawała się trwać wieki, a ja zanurzony w marzeniach nie zdawałem sobie sprawy z tego jak bardzo najbliższe wydarzenia odmienią moje życie, jak wiele doznam radości, by potem resztę życia spędzić w bólu i cierpieniu, które niczym obślizgłe płazy nieznające litości niszczą wszystko co piękne i życiodajne, wszystko co cieszy i daje sens naszemu życiu, wszystko co sprawia, że nie jesteśmy jak zombie, które nie zna nic więcej prócz bezmózgiej żądzy mordu i pragnienia krwi...

Choć to były dopiero pierwsze dni marca, za oknem była fantastyczna pogoda na przechadzkę brzegiem rzeki. Siedziałem w szkole i nie mogąc doczekać się ostatniego już w tym dniu dzwonka, patrzyłem  jak za oknem promienie słońca śmiało migoczą na bezlistnych jeszcze gałęziach drzew kusząc by ruszyć na łono natury. Uwielbiałem spędzać czas na wędrówkach daleko od miasta, tam gdzie niedosięgał zgiełk ludzi pędzących gdzieś, niewiadomo gdzie. Dlatego serce pałało nieprzeniknioną radością kiedy widziałem jak z dnia na dzień zima ustępuje wiośnie, by w końcu mogło nadejść upragnione lato.

Tego dnia zaplanowałem, że prosto po lekcjach udam się nad rzekę, miałem tam swoje miejsca, w których mogłem pobyć sam na sam ze sobą. Z charakteru jestem samotnikiem, w szkole nie mam zbyt wielu przyjaciół, wcale mi nie zależy, aby być popularnym i lubianym przez wszystkich, być może dlatego uwielbiam samotnie spędzać czas na łonie natury. Jest też inny powód, który zaczął mnie ostatnio niepokoić, zauważyłem, że podczas gdy koledzy zalecają się do dziewczyn, moją uwagę przyciągają chłopcy. Na początku myślałem, że to hormony - dorastam i stąd to wszystko, ale tej wiosny zrozumiałem, że jestem gejem.